Week 2, dag 1

Na een relaxt weekend zonder wekker, was het weer vroeg opstaan vanmorgen. We raken gewend aan het relaxte leventje hier, half 7 de wake up call is dan wel vroeg!!

Netjes op tijd gaan we aan onze picknicktafel zitten, wachten op Heike, Joanna en Gabrielle. Gerwin kwam ons ook nog even gedag zeggen en...eigenlijk had hij een vraag aan Stijn. Er wordt een nieuwe therapeute opgeleid en ze zochten nog broertjes of zusjes die de hoofdrol wilden spelen? Oeh...daar werd Stijn wel wat verlegen van, maar aarzelde toch geen moment, kwart voor vier zou hij er zijn. Bofkont, naast de family swim nóg een keer het water in met de dolfijn, daar zeg je toch ook geen nee tegen!?

Gijs had een heel goede start van de week, werken in een andere ruimte, maar dat was oké voor Gijs. Die is niet zo snel onder de indruk van een andere werkplek, zo blijkt maar weer. Hij mocht weer foto's (lottokaarten) uit een bak met bonen halen en op de grote lottokaart matchen. Op eentje na direct goed geplaatst. De laatste had hij gewoon te snel gedaan en niet goed gekeken, Heike wees hem erop en "oké" door even beter te kijken, lag ook die kaart goed.
In het water gaat het kiezen van een foto steeds sneller, Gijs kiest een foto met afbeelding van speelgoed van Kanoa, daar gaan ze dan samen mee spelen. Op het dock is het thema wederom 'kiezen'. Gijs kon (of wilde) niet kiezen, Heike zei daarop dat zij dan zou kiezen, met het gevaar dat het wel eens iets kon zijn wat hij dan niet zo leuk zou vinden. Snel maakte hij zijn keuze!

Even na de therapie kwam het vriendinnetje van Stijn met haar familie bij ons op de koffie, om daarna in ons veel grotere privé zwembad te duiken. Dat was blijkbaar nog niet genoeg quality time, Stijn werd terug uitgenodigd voor de lunch. Net voor zijn zwemsessie kwam hij naar het appartement. Tas ingepakt en naar het dock, waar hij na een korte instructie het water in mocht. Een half uur lang in het water met de dolfijn. Wauw!!

De dag was nog niet vol genoeg, snel weer droge kleren aan en op naar de Pelican Express, een boottocht van twee uur. Zo, poeh...we hebben het gered, ondanks de woeste zee. Helemaal als je tegen de stroom in gaat, de boot klapte soms hard op het water. Na een klein half uur - toch wel even afzien - kwamen we in de baai van het Spaanse Water. Wat een verschil, wat een rijkdom, de mooiste villa's met ieder een eigen jacht kwamen voorbij. Een groot contrast met het uitzicht vanuit het autoraam. Landinwaarts zie je zoveel armoede, de vergane glorie, rotzooi op straat, dorre struiken (waar cactussen overigens nog wel kans zien te groeien).

Curacao presenteert zich - heel logisch - als een paradijselijk eiland. Aan de kustlijn, bij de resorts is het ook echt heerlijk vertoeven, maar als je er-op-uit gaat met een auto en het eiland verder verkent, ik schrok er eigenlijk wel van. Het eiland wordt omschreven als 'een stukje Nederland in de tropen'. Maar hoe kan dat dan toch, waar is de Nederlandse welvaart? Het verschil tussen arm en rijk is hier zo zichtbaar groter, zo groot.

Om die Caraïbische vibe liever nog even te benadrukken, je bent hier hoe dan ook meer dan bon bini!