Ik wil...kajakken

De tijd gaat snel, veel te snel! Teken dat we het prima naar onze zin hebben hier.

Vanmorgen therapiedag nummer 7, het geluk kan niet op. Die Gijs, of hij spraakwater als ontbijt had gekregen. Hij bleef maar kletsen en vaak ook goed te verstaan of begrijpen. Hij gaf ook heel goed aan wanneer hij klaar was in de schommel en even op de zitzak wilde met de verzwaringsdeken op zijn benen. Even een momentje rust. Toen Ricarda vervolgens zijn wetsuit aantikte, omdat het tijd was om naar buiten te gaan, stond hij direct zonder enig gemopper op.

In het water een iets hogere spanning, minder zin in het praten, wel heel lief met Chabelita. Ze kreeg een hele dikke kus van Gijs, je kon wel zien, het is nu dik aan tussen die twee. De komende dagen gaan ze verder met de spraak. Echt heel fijn dat hij daar nu de ruimte voor heeft in zijn hoofd.

In de eerste week is Stijn in een kajak het water op gegaan, samen met zijn juf van de brusjesgroep. Dat had wel indruk gemaakt, we moesten er ook een kopen. Als je 6 bent is alles te koop, dat hoop je althans. Het feit dat we geen kajak mee kunnen nemen in het vliegtuig kon hem er maar net vanaf brengen. Hmm...

Vandaag als verrassing met een kajak een uurtje varen bij Mambo Beach. Eerst maar één kajak huren, Gijs ligt nu wel wat relaxter in het water, heeft beide armen inmiddels vrij in het water (in plaats van de houdgreep om de nek van Ricarda), maar hoe zal hij reageren op het varen.
Ontaarde ouders als wij zijn hebben we Gijs al protesterend op de kajak gezet. Gertjan snel samen met Gijs het water in en peddelen maar.
Oké, dat is blijkbaar toch wel erg leuk, het protesteren is gestopt en heeft plaats gemaakt voor een grote grijns. Gijs doet enthousiast mee en houdt de peddel stevig vast. Samen met zijn papa peddelen, YEAH wat gaan ze hard!Snel de tweede kajak huren en zo met z’n vieren genieten van het varen.

Daarna even gewisseld, alleen de jongens ieder in een kajak. Dat ging Gijs toch te ver, spelen met het zand had meer zijn interesse. Gertjan en Stijn dan nog even peddelen, maar zo tegen de stroom in terug is zelfs voor onze gespierde Stijn niet gemakkelijk. Zijn papa heeft hem op sleeptouw genomen en zo kwam er een einde aan ons uurtje kajakken.

Langs de waterlijn lopen we terug richting Hemingway, we hadden wel zin in een lunch. De jongens een tosti met een klein glazen kommetje ketchup. Gijs zijn hand paste er...net niet in. Grote grijns op zijn gezicht, want uiteraard heel grappig, ouders die snel de rode saus van zijn handen en gezicht vegen. Boef!
Toch bleef hij erbij, hij wilde graag “die” en wees naar het schaaltje. Voorgedaan hoe hij zijn tosti in de ketchup kan dippen. Een hele snelle leerling, hij had em door en heeft daarna keurig gegeten.

Na de workshop die vooral bedoeld bleek voor ouders met rolstoel gebonden kinderen (evengoed super interessant!) met Stijn naar de Flip Flop shop, hij had zijn zinnen gezet op nieuwe slippers. Voor mij zag hij ook heel veel mooie, de lieverd. Uiteindelijk met een paar nieuwe voor Stijn de deur uit en een paar voor...haha...verrassing.